Kina je drevna država sa dugom istorijom,tradicijom i bogatim kulturnim i turističkim resursima. Sjaj bogatog prirodnog i kulturnog nasledja odslikava um i trudoljubivost kineske nacije. Kineska vlada je 1985. godine potpisala Konvenciju o svetskoj baštini, a 1987. godine na listu svetske baštine upisani su Kineski zid, Zabranjeni grad i još četiri čuvena kineska nasledja.  Kineski zid, nazvan sedmim svetskim čudom, predstavlja najveći drevni objekat vojne odbrane čija je izgradnja trajala najduže od svih sličnih objekata u svetu i preteže se dužiniom do 7 hiljada kilometara. Izgradjen je u 9. veku pre naše ere kada su tadašnje vlasti, da bi sprečile napade sa severa zemlje, izgradnjom zida povezale kule i tvrdjave i time formirale dugačak zid. Za vreme perioda Proleća i Jeseni, odnosno zaraćenih država, vodili su se veliki ratovi izmedju tadašnjih kineskih država. Velike su, da bi se odbranile od napada, izgradile zidove uz planine. Do 221. godine pre naše ere, kada je car Ćain Šihuang ujedinio celu Kinu, ovi zidovi su povezivani i na severu Kine je formiran je dugački odbrebeni sistem od napada konjice nomadskog plemena iz severne mongolske stepe. Tada je Kineski zid bio dugačak oko 5 hiljada kilometara. Za vreme dinastije Han njegova dužina je povećana na deset hiljada kilometara. Posle toga, tokom 2000 godina, vladari u raznim periodima kineske istorije, dogradjivali su bedeme tako da je ukupna dužina Kineskog zida bila čak 50 hiljada kilometara, što je dužina kojom se može okružiti zemljina kugla. Kineski zid koji danas postoji, izgradjen je u za vreme dinastije Ming (od 1368. do 1664. godine).

Od Jajuguana u kineskoj zapadnoj provinciji Gansu do reke Jalijiang u kineskoj severoistočnoj provinciji Liaonin preteže se oko 7300 kilometara zida koji prolazi kroz 9 provincija, automonih pokrajina i gradova. Zid je kao odbrebeni objekat izgradjen uz planine, prolazi kroz pustine, stepe, mačvare i kroz druge veoma složene geografske položaje. Graditelji su, zavisno od njih, koristili različite specijalne gradjevinske strukture što pokazuje um i talenat predaka kineskog naroda. Kineski zid vijuga uz planiske grebene u čijem se podnožju nalaze hridine i u tadašnjem vojnim uslovima bilo je praktično nemoguće da se neprijateljska vojska popne uz te planinske stene. Zid je gradjen je od kamena, zemlje i peska i njegova visina iznosi 10 metara, a širina oko 5 metara. Na mnogobrojnim kulama stražarilo se danonoćno. U slučaju napada upotrebljavao se signalni dim i vatra tako da su se vesti o napadu brzo širile zemljom. U današnje vreme kineski zid više nema vojnu funkciju, ali je zadržao specifičnu gradjevinsku lepotu koja i dandanas mnoge iznenadjuje. On izgleda veličanstveno, grandiozno i momumentalno. Gledano iz daleka, vidljiv kostur kineskog zida liči na letećeg velikog zmaja, a iz blizine, tvrdjave i kule predstavljaju fascinantnu umetničku sliku. Kineski zid poseduje veliki istorijski i kulturni značaj i turističku vrednost. U Kini postoji poslovica u kojoj se kaze da ko ne stigne na kineski zid nije heroj. Ogroman broj domaćih i stranih turista kao i šefova stranih zemalja popenjli su se na pojedine delove kineskog zida. Najpoznatiji njegovi delovi su Badaling, Simatai, Mutianju u Pekingu, Šanhaiguan koji se smatraju početkom kineskog zida na istoku i prvom kulom, ili na primer Jiajuguan, koji se nalazi na kraju zida. Bez obzira na godišnje doba na tim mestima uvek je mnogo turista iz svih krajeva sveta. Kineski zid postoji nekoliko hiljada godina i on je svedočanstvo o čvrstini uma i neizmernom trudu stotine hiljada kineskih stanovnika. On je postao simbol duha kineske nacije. Upravo kao takav i upisan je 1978. godine na listu svetske baštine.