 Vezenje je jedan od kineskih narodnih tradicionalnih zanata koji se razvijao skoro u svim krajevima Kine, tako formirajući odredjene regionalne karakteristike. U današnjem programu upoznaću vas sa nekim podacima u vezi sa ovim zanatom.
Kineski zanat vezenja ima dugu istoriju, koja je u tesnoj vezi sa gajenjem svilene bube i izradom svile. Kina je zemlja koja je najranije otkrila i počela da upotrebljava svilu, tj. Kinezi su još pre 5000 godina počeli da gaje svilene bube. Uporedo sa nastankom i razvojem svilenih tkanina, zanat vezenja je takodje postepeno napredovao. Tadašnje vezenje se obično izvodilo svilenim koncem na svili, i zato se kinesko tradicionalno vezenje i zove svileni vez. Prema zapisima u starim knjigama, lideri plemenskih saveza nekih kineskih narodnosti su morali da tokom održavanja obreda i prinošenja žrtvi nose odeću ukrašenu određenim veženim figurama. 1958. godine u grobu Ču u kineskom južnom gradu Čangša je pronađena svilena tkanina sa figurama zmajeva i feniksa. Ova tkanina potiče iz perioda Zaraćenih država i predstavlja jednu od najranije izradjenih svilenih tkanina pronađenih u Kini.
Kinesko vezenje je još za vreme vladavine dinastije Han dostiglo zreli nivo. Sve do dinastija Tang i Song, vez je bio zanat kojim su sve žene morale da vladaju. Takodje, po pitanju udaje, nivo vezenja kojim je buduća mlada vladala je bio jedan od kriterijuma za procenu vrednosti mlade. Veženi predmeti su se razlikovali s obzirom na vrstu upotrebe. Intelektualci u drevnom vremenu su aktivno učestvovali u uživanju u stvaralaštvu vezenih predmeta. Kinesko vezenje se tesno vezuje sa tradicionalno slikarstvo, i time je u velikoj meri unapredjen razvoj i stvaralaštvo kineskog veza.
Za vreme vladavine dinastija Ming i Ćing, kinesko tradicionalno vezenje se nalazilo na vrhuncu, i u to doba se pojavilo nekoliko umetničkih grupa vezenja među kojima su i četiri najčuvenija mesta za proizvodnju vezenih radova.
Ta četiri proizvođačka mesta se odvojeno nalaze u jugoistočnom kineskog gradu Sudžou, južnom gradu Čangša, gradu Čengdu u provinciji Sičuan i u južnom gradu Guangdou.
Pored toga, u Kini ima još mnogo drugih regionalnih vrsta vezenja, i veliki broj kineskih nacionalnih manjina, kao što su Ujgurska, Ji, Daj, Buji, Miao, Jingpo, Baj, Zang itd., ima i svoje specifične načine narodnog veza.
Među raznim vrstama narodnih vezenja, vezenje kosom koje je poteklo pre 800 do 900 godina je najspecifičnija vrsta, u kojoj se koristila ljudska kosa. U veženim predmetima, samo su usne vezenog lika bile crvene, a drugi delovi su bili u prirodnim bojama kose. Među crnim i belim kosama Kineza, ima i nijansi između tamno smeđe, pepeljaste i bele boje. Vezenje kosom je takođe absorbovalo veštine kineskog slikarstva i iz veza na svili.
U proteklih nekoliko minuta upoznala sam vas sa kineskom narodnom umetnošću—umetnošću vezenja. Na ogromnoj površini Kine, vezenje se kombinuje sa regionalnim kulturama, i stoga ta stara tradicionalna umetnička forma ima raznovrsni lik. Raznovrsne vrste kineskih vezenih predmeta postaju sve omiljenije, a i kineski lideri koriste te predmete kao poklone za lidere drugih zemalja.
|
