Razgovarao: Radosav Berbatović
Povodom održvanja prvog Festivala novog kineskog filma u Srbiji, direktor Filmskog centra Srbije Miroljub Vučković u intervjuu za Kineski radio internacional objašnjava kako je došlo do saradnje između kinematografija dve zemlje, kao i o sličnostima i razlikama kineskog, evropskog i holivudskog filmskog stvaralaštva.
U pet gradova u Srbiji održava se Festival Novog Kineskog filma. Kako je došlo do saradnje između Srbije i Kine, i po kom kriterijumu su birani filmovi?
- Filmski centar Srbije je sa velikim zadovoljstvom prihvatio da priredi program novog kineskog filma u Srbiji kao recipročnu manifestaciju veoma uspešnog festivala novog srpskog filma, koja je održana juna 2010. godine, kada je u Kini prikazano nekoliko filmova mladih i reditelja srednje generacije, onoga što je žanrovski i tematski najrazličitije bilo, a veoma sveže iz kinematografiju u Srbiji, uključujući i ne tako čestu pojavu animiranog filma. Prikazani su filmovi Stefana Arsenijevića, Ljubiše Smardžića, Alekse Gajića, Gorana Markovića, Srdana Golubovića. I filmovi iz Narodne republike Kine, koji će u Srbiji biti prikazani, snimljeni su u periodu od 2010. do 2012. i sadržajno, žanrovski, tehnološki su vrlo raznoliki, a objedinjuje ih pozitivna energija i pozitivan pristup.
Po kom kriterijumu su birani filmovi?
- Saglasno dogovoru dobili smo određen broj filmova, a izabrali smo filmove koje smatramo da očekuje publika u Srbiji gde su prisutne ruralne teme, teme morala, nežnosti poput filma „Majka", reditelja Nin Caija. Sa velikim zadovoljstvom uključili smo i film „Kralj majmuna", koji je rimejk čuvenog remek-dela iz šezdesetih da bi smo pokazali, koliko je kineska animacija, kako klasična tako i digitalna veoma kvalitetna i napredna. Ostali filmovi predstavljaju nešto veoma novo i ne tako poznato publici u Srbiji. Oni govore o gradskom životu i pitanjima, koje muče stanovnike, Pekinga, Šangaja ili nekog drugog kineskog grada, ali su istovremeno univerzalni i mogu se preneti na stanovnike bilo kog drugog grada u svetu. Čak se i film „Da, hoću" i dešava u Parizu, i želeli smo da pokažemo internacionalizam i otvorenost, koja karakteriše savremeno filmsko stavralaštvo u Kini.
U čemu su sličnosti kineskog filma sa evropskim i srpskim, a koje su razlike? Da li je uopšte razumljiv publici u Srbiji?
- Žija Žan Kej je reditelj mlađe generacije, koji je veoma popularan u Srbiji, a njegovi filmovi „Svet", „Platforma", „Istok", prikazivani su na festivalima, ali i u bioskopima. Tomi Lejn, koji igra ulogu u filmu „Veliki mađioničar", je veoma popularan po ulogama u filmovima Vong Kar- Vaja, koji su prikazivani poslednjih deset godina u Srbiji. Tako da kineski filmovi nisu nepoznanica za srpsku publiku. Postoji određeno predubeđenje da se kineski filmovi bave migracijama selo – grad, ruralnog života, ali filmovi koji će biti prikazani urađeni su veoma sofisticirano i rediteljski i tehnički, kao da su napravljeni u Holivudu.
Da li se kineska kinematografija može takmičiti sa holivudskom i evropskom?
- U Evropi se godišnje proizvede oko 800 filmova, u Kini između 500 i 800, tako da su u ravnoteži po pitanju kvaniteta.. Što se gledanosti tiče, Kina je velika zemlja, sa veliim brojem, stanovnika i sa više od 120 milionskih gradova. Deluje nam impozantno iz naše vizure, gde je najveća glednost filma 500.000 gledalaca, dok je u Hrvatskoj taj broj 150.000, a u Sloveniji i u Rumuniji još manje. Kineski filmovi se prave za ljude različitih obrazovnih slojeva i interesovanja, što nije karakteristika evropskog filma i vrlo su gledani.
Naši filmovi su bili vrlo popularni u Kini osamdesetih godina. Zbog čega danas nisu?
- Dva jugoslovenska hit filma osamdesetih „Valter brani Sarajevo" i „Most", koje je videlo nekoliko stotina kineskih građana, što je zaista veliki broj posetilaca, a u to vreme Kina nije uvozila filmove iz inostranstva. S druge strane danas stvari drugačije funkcionišu. Postoji industija – kineska, indijska, američka, u Evropi im jedino mogu parirati francuska filmska industija, i donekle nemačka i španska. Postoje mehanizmi po kojima to tržište funkcioniše i za srpski i opšte filmove iz našeg okruženja vrlo je teško da se u to uključe. U Americi se, na primer, prikaže samo jedan odsto filmova iz Evrope i to uglavnom francuskih, u Kini do tri odsto. Mehanizmi, koje velike industrije mogu da razrade i održavaju, nažalost nisu dostupni malim kinematografijama.
