Pesme Čuanđiang su nastale i razvijale se zbog potreba rečne plovidbe. Tako je nastalo deset vrsta pesama kao što su pesme za veslo, za dizanje jedra, za povlačenje broda, za osvajanje kritičnog plićaka i druge. Kako su se mnogi u ovom kraju bavili poslovima vezanim za reku, tako su pesme Čuanđiang postale deo lokalnog muzičkog kolorita i ušle u sastav narodnih priča i pozorišnih predstava.

Zahvaljujući razvoju nauke i tehnike, na Čuanđiangu više nema drvenih čamaca, a samim tim sve je manje ljudi koji znaju da pevaju pesme Čuanđiang. Tako se pojavio i novi problem: kako sačuvati tradiciju. Stari Tao je rekao:

Postoji veoma mali broj ljudi koji zna da peva pesme Čuanđiang. U celoj zemlji ima ih samo desetak, a žive u Čongćingu, provincijama Sečuan i Hubei. Najstariji ima 97 godina, a najmlađi više od 60 godina.

Devedesettrogodišnji Čen Bang Gui je rođen u porodici tradicionalnih tegljača. Sa 13 godina je postao tegljač i za njega se može reći da je istaknuti naslednik kineske narodne kulture. Čim počne da peva, u njemu se probudi snaga kao da vuče čamac.

Radi očuvanja i nasleđivanja pesama Čuanđing, bivši tegljač O Džužong je dao 200 hiljada juana da bi se uradio do sada najveći drveni čamac na reci Jangce.

Nakog toga su Tao Peng i nekoliko starih tegljača osnovali Udruženje pesama Čuanđiang iz Čongćinga i istoimenu umetničku trupu u cilju zajedničkog izučavanja, zaštite i nasleđivanja narodne umetnosti i školovanja mladih ljudi, te spajanja narodne umetnosti sa turizmom.

Tao i njegove kolege svakog dana vreme provode učeći mlade članove umetničke trupe pesme tegljača. Njihov trud je bio dovoljan da privuče mlade ljude ovoj vrsti umetnosti.