Za vreme dinastije Song (960-1279) Kina je bila politički i vojnčki slaba dinastija, ali se razvijala u privredi, zanatstvu i trgovini, a nauka i tehnika čak se rascvetala. Građevine podignute u ovom periodu nisu bile ogromne, ali su prefinjene i lepo ukrašene.

U nekim gradovima tada su ulice počele da budu postrojene, sa radnjama na njenim obema stranama. Tada su saobraćaj i infrastruktura bili pojačani. Glavni grad Severnog Songa Bianliang (današnji grad Kaifeng u centralno-istočnoj provinciji Henan) već je bio komercijalizovan grad. U ovom periodu, više nisu podignute ogromne građevine, već su postojeće renovirane, proširene, preuređene ili nanovo ukrašene. Tipične građevine dinastije Song su Glavna dvorana i Nadvodna građevina sa visećom gredom u hramu Đinci u Taijuanu severne kineske provincije Šansi.

Nadvodna građevina sa visećom gredom

Struktura od opeka i kamena tada se i dalje razvijala, takva se najviše videla u budističkim pagodama i mostovima. Primeri ovog napretka su Pagoda u hramu Lingjin kod Handžoua istočne kineske provincije Džeđiang, Pagoda Fanta u Kaifengu i

zatim most Jongtong u srezu Džao severne provincije Hebei .

Vrtovi kao što su Su Šunćinov Canglangting i Si Maguangov Dulejuan, takođe su počeli da se grade. Ovi vrtovi su počeli da spoje veštačke lepote sa prirodnim elementima, uključujući drveće, rečicu i stenu.

U ovoj dinastiji definitivno je sastavljena stručna knjiga Jingzao Faši. To je knjiga o arhitektonskom projektovanju i izvođenju radova. Knjiga pokazuje da su tadašnja građevinska tehnologija i veština upravljanja dostigli novi nivo.