Srednjovekovni grad Liđiang se nalazi u Liđiang-Nasi autonomnom srezu provincije Junnan na jugozapadu Kine. Liđiang je kao grad počeo da se gradi na početku dinastije Juan, odnosno u poznom periodu 13.veka. Ovaj srednjovekovni grad leži na visoravni Junnan-Guidžou, na 2400 metara nadmorske visine, obuhvata 3,8 kvadratnih kilometara. Već od pamtiveka je poznati vašar i gradsko naselje. U ovom gradu danas živi više od 6200 domaćinstava sa više od 25,000 stanovnika. Od njih nacionalnost Nansi čini većinu. Oko 30% stanovništva u gradu i danas se bavi kujundžilukom, preradom kože i krzna, tkanjem, pečenjem rakije i drugim zanatima.

Ulice u ovom gradu su podignute duž brda i reka, to su ulice sazidane od crvenog peščara. Na njima u kišnoj sezoni nema blata, a u sušnoj ne diže se prašina. Prirodne šare na peščaru su elegantne, odgovaraju gradskoj okolini. Glavna ulica "Sifan" u centru grada je predstavnik antičkih ulica ovog srednjovekovnog grada.

Kroz ovaj grad teče reka Jujhe sa pritocima, na njima je ukupno 354 mosta, odnosno u proseku 93 mosta po kvadratnom kilometru. Most ima svakojaki oblik. Najpoznatiji mostovi su Suocui（Zelen）, Daši（Veliki kamen）, Vanqian（Obilje）, Nanmen（Južna kapija）, Maan（Sedlo）i Renšou（Humanost i dugovečnost）. Svi ovi mostovi su podignuti u dinastijama Ming i Ćing, odnosno između 14.do 19.veka. Najkarakterističniji most je Daši, 100 metara istočno od glavne ulice.

Muova rezidencija u gradu je bila administrativna zgrada sreskog načelnika iz istoimene familije koji je vladao srezom Liđiang iz pokolenja u pokolenje. Zgrada je stara oko 700 godina. Godine 1998. ona je renovirana u Muzej srednjovekovnog grada. Muova rezidencija obuhvata tri hektara, poseduje 162 sobe, sa 11 nagrađenih natpisa koje su imperatori Muovima dodelili. Ovi veličanstveno ukrašeni natpisi Muove familije su svedoci moćne Muove familije.

Hram Fuguo u gradu je poznat zahvaljujući kuli "Pet feniksa" koja je visoka 20 metara. Kula je dobila ovaj naziv pošto njen građevinski izgled liči na pet feniksa kako doletaju . Na plafonu kule su nacrtani mnogi lepi crteži. Kula je kombinovala građevinski stil nacionalnosti Han, tibetske nacionalnosti i nacionalnosti Nasi, to je retko blago i tipični primer u kineskoj starodrevnoj arhitekturi.

Stambene četvrti Baiša nalaze se osam kilometara severno od srednjovekovnog grada Liđian, tu je bio politički, privredni i kulturni centar sreza Liđian u dinastijama Song i Juan（od 10. do 14. veka）. One se prostiru po gradskoj osi u pravcu jug-sever, u sredini je terasasti trg, izvorna voda utekne iz severa u trg, koji je povezan sa četiri ulice koje se pružaju u raznim pravcima. Formiranje i razvoj stambenih četvrti Baiša su udarili temelj rasporedu ovom starom gradu.

Stambene četvrti Suohe nlazi se četiri kilometra severozapadno od srednjovekovnog grada Liđian, to je lepa varošica. Njegov raspored liči glavnoj ulici "Sifan" u starogradskom centru. Kroz ove stambene četvrti proteče reka Plavi zmaj, iznad mosta je stari most podignut u dinastiji Ming. To je najveći lučki kameni most u celom srezu.

Srednjovekovni grad Liđiang po rasporedu je veoma prirodno i lepo, odiše se na brdski reljef, a i na kraj reka i jezera. Ovdašnje stambene četvrti su arhitektonska kvitensencija nacionalnosti Han, Bai i tibetske nacionalnosti, a naravno i nacionalnosti Nasi, te je važna bašta za istraživanje kineske istorije arhitektonike i kulture.

Ovaj grad posebno ovaploćuje procvat i razvitak nacionalnosti Nasi, te služi kao važni istorijski materijal za izučavanje razvoja istorije čovečanstva. Kao poznati grad istorije i kulture, on je ovaplotio lokalnu istoriju i kulturu, običaj i folklor. Ovde su urbanistički prostor na vodi, dinamičan vodni sistem, jedinstvene građevine, celishodne stambene četvrti, prijatni životni prostor i specifična sadržina nacionalne umetnosti. Liđan je po svemu tome među svim gradovima istorije i kulture veoma karakterističan. Grad je podignut po principu prirodnosti, efekta, skromnosti i sveobuhvatnosti, te pokazuje stvaralački duh i progresivni značaj čovečanstva pod poebnim istorijskim uslovima. On je značajna tradicionalna naseobina nacionalne manjine, blago za izučavanje urbanističke istorije Kine pa i sveta.

Liđiang kao organska kombinacija prirodne i veštačke lepote, umetnosti, ekonomičnosti pa i udobnosti, upisan je 1997. u Listu svetske kulturne baštine. Žiri za svetsku listu kulturne baštine dao je sledeću ocenu: Srednjovekovni grad Liđiang je savršeno kombinovao privredni centar i strateško mesto sa brdskim reljefom, verno i besprekorno sačuvao starinski lik. Građevine u njemu su izdržale iskušenja bezbrojnih dinastija, čuvene su po kombinovanoj kulturi raznih nacionalnosti. Liđiang takođe poseduje drevni sistem snabdevanja vodom, koji je raširen na sve strane, svojstven i pouzdan, funkcioniše efikasno sve do danas.