Ćin, Ći, Šu, Hua su četiri vrste umetničkih formi koje su kineski drevni intelektualci obavezno morali da savladaju. Ćin predstavlja kineski Gućin, Ći je kineski kružni šah?Šu je kineska tradicionalna kaligrafija u kojoj se piše četkicom od perja, a Hua označava kinesko slikarstvo. U drevnoj Kini, pesnici, pisci, carevi i činovnici iz raznih klasa su istovremeno bivali i kaligrafi, slikari, a takodje su morali i da dobro vladaju muzikom i igranjem kineskog kružnog šaha. Uzmimo poznatog pesnika Vang Vei-ja iz dinastije Tang za primer. On je bio jedan od osnivača kineskog pejzažnog slikarstva koje se odlikuje specifičnim prikazivanjem planina i vodenih tokova. Čuveni književnik u 11. veku Su Ši ne samo da je dobro vladao muzikom, već je bio i veliki slikar. A kaligrafsko i slikarsko stvaralaštvo cara Džao Ji iz dinastije Song u 12. veku predstavlja jednu od najvrednijih kolekcija u međunarodnim kolekcionarskim krugovima u današnjem vremenu. Ali, između te četiri vrste umetničkih formi, instrument Gućin ima najdužu istoriju.

Najraniji istorijski zapisi o Gućinu nalaze se u pesničkoj zbirci Ši Jing iz perioda oko 5. veka pre nove ere. Najstariji Gućin je imao 5 žica, a u 3. veku pre naše ere, počeli su da se prave ovi instrumenti sa 7 žica, što se prenelo i do danas.

U najstarijem vremenu ovaj instrument je korišćen za sviranje tokom obreda prinošenja žrtava precima, na dvorskim skupovima i ceremonijama, a zatim je postao popularan i medju građanskim staležom?ali samo među intelektualcima. Kao jedna od umetničkih vrsta namenjenih ljudima iz plemićke klase, neke partiture za Gućin koje su napisali umetnici iz raznih dinastija su i do danas dobro sačuvane. Sačuvanih kompozicija za Gućin ima oko 3000, medju njima je preko 100 vrhunskih, a takodje su vrlo poznate melodije koje nose naziv Planina, Reka, Proleće, Sneg itd., i one do danas predstavljaju dragoceno bogatstvo kineske narodne muzike.

Gućin može da se svira solo, ili uz pevanje. Pevanje kao pratnja sviranju je jedna važna forma muzike za Gućin, iz raloga što je veliki broj ljudi u drevnoj Kini voleo da peva uz sviranje. Ove pesme su specijalno napisane za pevanje uz pratnju sviranja na Gućinu, stoga je obično umetnost Gućina bila vezana za pesništvo.

Tokom svih dinastija u Kini postojale su legende o ovom instrumentu. Jedna od njih kaže da je u 6. veku pre nove ere živeo književnik Ju Boja koji je znao da svira na instrumentu Gućin. Jednog dana on se slučajno sreo sa Džong Zići koji je takodje voleo Gućin, i Ju Boja je na ovom instrumentu za njega odsvirao melodiju "Planina i Reka" izražavajući time svoja duhovna osećanja. Kada je muzika prestala, Džong Zići je Ju Boja–u ispričao kako je shvatio melodiju. Boja je bio veoma iznenadjen i momentalno ga je prihvatio za iskrenog prijatelja. Njih dvojica su se dogovorili da se i sledeće godine na isti dan nađu na istom mestu, da bi razmenili mišljenja o veštini sviranja na Gućinu. Sledeće godine, Boja se vratio na isto mesto, ali Zići je već umro. Boja je bio veoma tužan, posekao je sve žice, slomio svoj Gućin, i zakleo se da nikada više neće svirati na njemu. Zbog toga se danas često melodijom "Planina i Reka" upoređuju odnosi između bliskih prijatelja.

Danas se Gućin smatra za jedan od instrumenata koji ima najviše kineskih karakteristika, kao i instrumentom koji je vredniji od drugih muzičkih instrumenata.

Vrednost Gućina donekle izlazi iz okvira muzičkog stvaralaštva, pošto on istovremeno predstavlja i vrednosna shvatanja nekadašnjeg kineskog plemstva kao i njihove estetske vrednosti.